Я не ведаю, для чаго людзі падарожнічаюць. Зразумела — «новыя ўражанні». Не зразумела, як арганізаванае спажыванне іншага ў розных чалавечых арганізмах. Вакзал, самалёт, мора, горы, ежа, напоі, крамы, гатэлі, кавярні, рэстараны, помнікі, музеі, святы, людзі, паці, вяртанне… Ад чаго валацугі атрымліваюць кайф? Што такое «ўдалая вандроўка» ў кожным асобным выпадку?
Я доўгі час вызначалася з тым, чым ёсць мой уласны наркотык. Мне падабаюцца прыгожыя будынкі, аднак веданне назвы стылю і года пабудовы не прымушае маё сэрца біцца. Я люблю смачна паесці, але звычайна любую страву з'ядаю за 10 хвілін. Я люблю разглядаць карціны — але праз паўгадзіны ў музеі пачынае зацякаць шыя і наступае перанасычэнне прыгожым. Рэчы — гэта кул, аднак эндарфінаў ад валодання новай кніжкай ці шмоткай мне хапае на некалькі секунд.
Калі б у мяне было хобі, калі б я была скейтарам, фатографам, клептаманкай або німфаманкай, — я ведала б, як асвойваць новую тэрыторыю. Інакш, калі я трапляю адна ў новы горад і пачынаю блукаць, мяне ахоплівае салодкае і тужлівае пачуццё — мне добра, але трохі няёмка. Як быццам прагульваеш у школе заняткі. Бо квінтэсэнцыя майго ўласнага задавальнення — глядзець. Сачыць, вытарашчвацца, падглядваць — за жыццём іншых.
Менавіта таму часам складана растлумачыць некаторым суразмоўцам, чаму ты не заязджаў паглядзець «на штосьці». Бо тое, як кучаравілася барада ў індуса-сікха на безыменнай запраўцы, або колер лассі, якімі гандлююць каля аўтобусных прыпынкаў у Куала-Лумпуры, — інфа нашмат больш цікавая.
Карацей, дарога — гэта сустрэчы. Нават калі гэта сустрэча з бізонам. Пра гэта добра ведаюць аўтаспыншчыкі. Часцяком сустрэча здараецца, калі ў цябе няма грошай, і будучыня выглядае цьмянай. Табе прыходзіцца пытаць — пра начлег, бензін, ежу, і такім чынам ты можаш атрымаць запрашэнне ўвайсці на нейкі час у чыёсьці жыццё.
Як кажа адна мая знаёмая, падарожнічаць можна дзеля ўражанняў або дзеля вопыту. Дзеля ўражанняў - гэта калі ты плануеш застацца сабой, але хочаш атрымаць порцыю навізны і перажыванняў для таго, каб успамінаць і ўсміхацца. А падарожжа па вопыт — гэта паехаць, каб перарадзіцца, і пофіг, як і дзе. Набыць тое, чаго не знайсці паблізу. Бо суразмоўцаў у дарозе не выбіраюць.